"Dbamy o Młode Umysły:

Kluczowe Aspekty Dobrostanu Psychicznego Przedszkolaków"

W związku z nadchodzącym Światowym Dniem Zdrowia Psychicznego, chciałabym zwrócić uwagę na ważność dbania o dobrostan psychiczny, szczególnie poprzez proste, domowe metody. Inspirując się tą okazją, dzielę się praktycznymi wskazówkami, które mogą pomóc w codziennym wspieraniu zdrowia psychicznego zarówno dorosłych, jak i dzieci.

Znaczenie zdrowia psychicznego u dzieci w wieku przedszkolnym

Zdrowie psychiczne jest równie ważne jak zdrowie fizyczne, szczególnie w przypadku najmłodszych. Dzieci w wieku przedszkolnym przechodzą intensywny rozwój emocjonalny, społeczny i poznawczy. To czas, w którym kształtują się podstawowe umiejętności związane z radzeniem sobie z emocjami, budowaniem relacji z innymi oraz rozumieniem świata wokół nich. Dlatego troska o zdrowie psychiczne przedszkolaków jest kluczowa dla ich prawidłowego rozwoju i przyszłego życia.

Czym jest zdrowie psychiczne u dzieci?

Zdrowie psychiczne dzieci obejmuje ich samopoczucie emocjonalne, zdolność do radzenia sobie ze stresem, nawiązywania relacji oraz rozwijania pozytywnego obrazu siebie. Dzieci z dobrze rozwiniętym zdrowiem psychicznym są w stanie wyrażać swoje emocje, nawiązywać zdrowe relacje, stawiać czoła trudnym sytuacjom i czerpać radość z codziennych aktywności. Ważne jest jednak, aby rozumieć, że zdrowie psychiczne to nie tylko brak problemów – to również aktywne dbanie o emocjonalną i społeczną sferę życia dziecka.

Wyzwania dla zdrowia psychicznego u dzieci przedszkolnych

Dzieci w wieku przedszkolnym często przeżywają intensywne emocje, które mogą być trudne do zrozumienia i wyrażenia. Częste zmiany nastroju, napady złości, niepokój czy nadmierne reakcje emocjonalne są normalne na tym etapie, ale wymagają wsparcia ze strony dorosłych. Niektóre wyzwania, które mogą wpływać na zdrowie psychiczne przedszkolaków, to:

1. Zmiany i nowe sytuacje: Przedszkolaki często doświadczają dużych zmian, takich jak rozpoczęcie edukacji, rozłąka z rodzicami czy nawiązywanie pierwszych przyjaźni. Te nowe sytuacje mogą być źródłem stresu i niepokoju.
2. Rozwój umiejętności społecznych: W wieku przedszkolnym dzieci uczą się współpracy, dzielenia się, rozwiązywania konfliktów i nawiązywania relacji. Ten proces może być trudny i wymaga wsparcia, aby dziecko mogło nabyć zdrowe nawyki społeczne.
3. Radzenie sobie z emocjami: Przedszkolaki dopiero uczą się, jak rozpoznawać i wyrażać swoje emocje. Bez odpowiedniego wsparcia mogą odczuwać frustrację, lęk lub złość, nie wiedząc, jak sobie z nimi poradzić.

Dlaczego zdrowie psychiczne dzieci w przedszkolu jest ważne?

Zdrowie psychiczne w pierwszych latach życia ma długotrwały wpływ na przyszłość dziecka. Właściwe wsparcie na tym etapie może pomóc w rozwoju umiejętności, które będą kluczowe w późniejszym życiu – zarówno w szkole, jak i w dorosłości.

Jak wspierać dobrostan zdrowia psychicznego przedszkolaków?

Aby wspierać zdrowie psychiczne dzieci, kluczowe jest stworzenie bezpiecznego i wspierającego środowiska, zarówno w domu, jak i w przedszkolu. Oto kilka praktycznych wskazówek, które mogą pomóc:

1. Rozmowa o emocjach: Ucz dzieci nazywać swoje emocje i rozmawiać o tym, co czują. Możesz korzystać z prostych pytań, takich jak "Co dzisiaj sprawiło, że poczułeś/poczułaś się szczęśliwy/szczęśliwa?" lub "Co cię dzisiaj zasmuciło?". Dzięki temu dzieci uczą się rozpoznawać i wyrażać swoje uczucia.
2. Ustalanie rutyny i poczucia bezpieczeństwa: Dzieci czują się bezpieczniej, gdy wiedzą, czego się spodziewać. Regularna rutyna dnia, w tym czas na zabawę, odpoczynek i jedzenie, daje dzieciom poczucie stabilności.
3. Zabawy relaksacyjne: Proste techniki relaksacyjne, takie jak ćwiczenia oddechowe czy spokojne czytanie, pomagają dzieciom się wyciszyć i radzić sobie ze stresem.
4. Dbanie o równowagę między zabawą a odpoczynkiem: Wspieranie zdrowia psychicznego wymaga balansu między aktywnością a chwilami relaksu. Dzieci potrzebują zarówno czasu na zabawę, jak i momentów, w których mogą się wyciszyć.

Podsumowując

Zdrowie psychiczne dzieci przedszkolnych jest fundamentem ich przyszłego życia emocjonalnego, społecznego i poznawczego. Tak więc wspieranie zdrowia psychicznego domowymi metodami nie wymaga skomplikowanych narzędzi ani dużych zmian. Wystarczą regularne, drobne działania, które pomagają w utrzymaniu równowagi emocjonalnej, redukcji stresu i budowaniu dobrego samopoczucia. Kluczowe jest znalezienie czasu na relaks, dbanie o relacje z bliskimi, aktywność fizyczną oraz zrozumienie własnych emocji. To proste kroki, które mogą mieć ogromny wpływ na jakość życia. Dbanie o psychikę najmłodszych to nie tylko pomoc w ich codziennym funkcjonowaniu, ale także inwestycja w ich przyszłość – to fundament, na którym będą budować swoje dorosłe życie.

Bibliografia:

1. Banaszkiewicz, J. (2009). Psychologia rozwoju dziecka i młodzieży. Wydawnictwo Naukowe PWN. – Książka omawiająca rozwój psychologiczny dzieci, w tym aspekty związane ze zdrowiem psychicznym.
2. Wojciechowska, A. (2014). Wczesne dzieciństwo: Rozwój, opieka, wychowanie. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego. – Publikacja o rozwoju dzieci w wieku przedszkolnym oraz o metodach wsparcia ich zdrowia psychicznego.
3. Kłosińska, K. (2011).Podstawy psychologii wychowawczej. Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego. – Przewodnik po podstawowych zagadnieniach psychologii wychowawczej, ze szczególnym uwzględnieniem rozwoju emocjonalnego dzieci.

Fundacja Dajemy Dzieciom Siłę

https://www.facebook.com/photo/?fbid=1036495551181900&set=pcb.1036495597848562 

https://www.facebook.com/photo?fbid=1076991670458244&set=pcb.1076991920458219

https://www.facebook.com/photo?fbid=1304626937448403&set=pcb.1304626987448398

 Opracowała mgr Marta Bielecka

Warto uczyć dziecko dobrych manier

Savoir Vivre – wyrażenie to pochodzi z języka francuskiego od słów savoir – wiedzieć, vivre-żyć.  Można rozumieć to jako: znajomość obyczajów i form towarzyskich, reguł grzeczności; umiejętność postępowania w życiu i radzenia sobie w różnych trudnych sytuacjach.
Zasady savoir vivre’u dotyczą zasadniczo kilku głównych dziedzin życia: nakrywania, podawania do stołu i jedzenia; wyglądu, prezentacji i właściwego ubioru; form towarzyskich; komunikacji; zachowania się w szczególnych sytuacjach.

Nigdy nie jest za późno żeby rozpocząć naukę dobrych manier ale im wcześniej dziecko nabędzie ogłady, tym lepiej, ponieważ zachowania wyuczone za młodu staną się jego trwałymi nawykami. Wczesne opanowanie podstawowych, schematycznych uprzejmości ułatwia dzieciom zapanowanie nad onieśmieleniem w kontaktach z dorosłymi. Aby dziecko zrozumiało, dlaczego dobre zachowanie jest ważne, warto z nim o tym porozmawiać. Przed rozpoczęciem nauki savoir vivre’u trzeba wytłumaczyć dziecku czym są dobre maniery i dlaczego należy je stosować. Dzięki temu lepiej zrozumie sens „kulturalnych nauk”. Należy pamiętać, że dzieci naśladują zachowania dorosłych a dając im przykład sprawiamy, że nauka dobrych manier staje się łatwa i przyjemna. Cierpliwością można z dzieckiem wypracować wszystko.

Przedszkolaka warto nauczyć:
Podstawowych zwrotów grzecznościowych  – tzw: „Magiczne Słowa”- proszę, przepraszam, dziękuję.
Kultury rozmowy i wyrażania opinii – uświadomienie dziecku, że wtrącanie się do rozmowy i przerywanie w połowie zdania jest niegrzeczne. Należy uczyć dziecko, by traktowało innych tak, jak samo chciałoby być traktowane. Dotyczy się to szanowania innych i powstrzymywania się od komentarzy, które mogą sprawić komuś przykrość.
Zachowania przy stole – polega na nauczeniu dziecka prawidłowego posługiwania się sztućcami, wprowadzeniu zasady np: myjemy ręce przed posiłkiem, przy stole się nie bawimy, nie gramy, nie oglądamy bajek, nie rozmawiamy, po zjedzeniu posiłku czekamy na pozostałych lub dziękujemy i odchodzimy od stołu itp. Ważna jest rutyna, po jakimś czasie, dziecko samo będzie wiedziało, jak stosownie się zachować.
Dbałości o higienę i wygląd – należy wyjaśnić, dlaczego higiena jest ważna w życiu człowieka. Dziecko musi być świadome, że specjalne okazje wymagają odpowiedniego, eleganckiego i uroczystego ubioru.

Podczas nauki savoir vivre’u warto unikać:
Zawstydzania dziecka – „Taka duża dziewczynka, a nie wie, jak używać widelca”
Pouczania i ciągłego strofowania – „Co się mówi, jak się wchodzi do babci?”
Porównywania -„Popatrz Zuzia jest młodsza, a już umie posługiwać się nożem”

Trzeba zdać sobie sprawę, że ciągłe „naciskanie” na dziecko, karcenie czy okazywanie, że coś robi źle, powoduje, że dziecko kojarzy sytuację z niezadowoleniem najbliższych i przykrymi emocjami. Należy wykazać się cierpliwością, zachęcać, podtrzymywać w dążeniu do celu, okazywać radość i zadowolenie z małych sukcesów. Motywowanie pozytywne ma tutaj przewagę nad bodźcami negatywnymi.
Aby dzieci szybko i skutecznie nauczyły się stosowania zasad savoir vivre’u potrzebny jest dobry przykład najbliższych, odpowiedni czas na wykształcenie kulturalnych nawyków i możliwość wypróbowania własnych sił w codziennych sytuacjach, przy życzliwym wsparciu osób najbliższych.

Życzę wszystkim skutecznego wdrażania zasad savoir vivre’u w procesie kształtowania Małych Dam i Małych Dżentelmenów:)

Przydatna literatura:
* Herbst .G., Dobre maniery, czyli zasady i porady dotyczące ogłady. Wyd: Aksjomat
* Krzyżanek. J., Dobre maniery, czyli savoir vivre dla dzieci. Wyd: Publicat
* Nożyńska-Demaniuk. A., Savoir vivre dla najmłodszych, czyli zasady towarzyskiej ogłady. Wyd: Books. Sp.z o.o
* Strzeboński. G., Dobre maniery dla dzieci. Wyd: Greg

                                                                                                                  Opracowała  mgr Monika Banasik

Jak wspomagać rozwój emocjonalny dziecka?

„Umysł dziecka staje się zwierciadłem

dla emocji obserwowanych na twarzy rodzica.”

Judith Anne Desjardins

JAK WSPOMAGAĆ ROZWÓJ EMOCJONALNY DZIECKA?

W pogoni za rozwojem intelektualnym dzieci, często rodzice zapominają o tym, jak ważne jest dbanie o sferę życia uczuciowego własnych pociech. Podstawą prawidłowego rozwoju emocjonalnego jest umiejętność rozpoznawania emocji, nazywania ich i wyrażania, w społecznie akceptowalny sposób. Od tego, czy maluch będzie potrafił radzić sobie z całą gamą emocji, zależeć będzie jego poczucie własnej wartości, zaufanie do siebie, zdolność nawiązywania relacji z innymi ludźmi oraz rozumienie ich.

Czym jest rozwój emocjonalny u dziecka?

Rozwój emocjonalny  są to kolejne etapy wzrostu emocji w poszczególnym stadium wiekowym, które powodują, że wewnętrzne i społeczne przystosowania, przechodzą na coraz to wyższe poziomy.

Rozwój emocjonalny dziecka, to przede wszystkim ciągła praca otoczenia, głównie rodziców, nad przekazywaniem mu właściwych wzorców zachowań. To od swojego otoczenia dziecko uczy się, jak reagować i okazywać radość, strach, gniew czy smutek.

We wczesnym dzieciństwie, gdy oprócz pakietu emocji nie posiada jeszcze należytej wiedzy, nie bacząc na miejsce czy okoliczności, maluch poddaje się całkowicie swoim uczuciom, demonstrując je z całą możliwą siłą. Dlatego wspomaganie rozwoju emocjonalnego dziecka to również uczenie go rozpoznawania jego własnych uczuć oraz tego, w jaki sposób może sobie z nimi radzić. Zważywszy na fakt, że będą mu one towarzyszyć całe życie, odpowiednio przygotowany maluch, będzie miał mniejsze problemy z wejściem w wiek szkolny czy dorosłość i funkcjonowaniem w społeczeństwie. Brak tych umiejętności może negatywnie odbić się na jego relacjach z nowo poznanymi osobami lub w ogóle utrudniać mu ich nawiązanie, a także być czynnikiem warunkującym poziom jego własnej samoakceptacji czy problemy z rozładowywaniem negatywnych emocji.

Rozwój emocjonalny buduje poszczególne cechy przystosowawcze do życia społecznego, kształtuje cechy będące nieodzownym elementem rozwoju każdego człowieka.

Rozwój emocjonalny dziecka w wieku przedszkolnym.

Jeśli rozwój emocjonalny dziecka w wieku przedszkolnym przebiega prawidłowo, jest ono w stanie wyrazić podstawowe uczucia, a także nazwać je. W tym etapie rozwoju emocje dzieci są związane z daną sytuacją i mogą gwałtownie się zmieniać, gdy dziecko zaczyna wykonywać inną czynność. Rozwój dziecka w okresie przedszkolnym polega na rosnącej internalizacji emocji i uzyskaniu kontroli nad odczuciami. W miarę jak przedszkolaki zdobywają nowe umiejętności językowe i poznawcze, uczą się panować nad emocjami i używać języka do wyrażenia odczuć.

Dziecko w wieku 3-7 lat poszerza teren swojej spontanicznej aktywności. Następuje wzbogacenie się i zróżnicowanie przeżywanych emocji. Znane już we wcześniejszym okresie

rozwojowym uczucia takie jak : gniew, strach, zazdrość, radość, które do tej pory były często

niewyraźne oraz niejednoznaczne, w wieku przedszkolnym nabierają znaczenia i wyrazistości. Na początku swojego rozwoju, każde małe dziecko spontanicznie i bez żadnych zahamowań wyraża swoje uczucia bez względu na otoczenie, w którym się znajduje. Do 6 roku życia uczucia dzieci cechuje impulsywność i afektywność. Emocje są silne, gwałtowne mimo, że są krótkotrwałe to jednak łatwo powstają a ich wybuch skierowany jest na zewnątrz. Reakcje przy tym mogą być niewspółmierne do siły bodźca, a powstające uczucia są zmienne i nietrwałe.

Źródła przeżyć emocjonalnych w wieku przedszkolnym

zmiana rodzaju i wzrost wymagań stawianych dziecku przez otoczenie, pojawia się konieczność dostosowania zachowania do norm zwyczajowych, społecznych i moralnych,

poszerzenie kontaktów społecznych, znaczenie ma stworzenie właściwego środowiska wychowawczego, które ma być podstawą uformowania szczerej więzi z dzieckiem, co stanowi podstawę korzystnie i skutecznie odbywającego się procesu kształtowania osobowości,

zwiększenie roli kontaktów dziecka z rówieśnikami i dziećmi w innym wieku, tylko część reakcji zachodzących w tych kontaktach może być kontrolowanych przez środowisko wychowawcze i przez nie organizowane.

Powyższe naturalne sytuacje życiowe stanowią silne źródło przeżyć zarówno przykrych i repulsywnych jak również przyjemnych oraz radosnych.

Co się dzieje z emocjami dziecka:

uczą się rozpoznawać i nazywać swoje emocje, a także emocje innych osób,

uczą się, że emocje to pewne wewnętrzne stany, które są powiązane z tym, co wydarzyło się w świecie zewnętrznym,

zaczynają uczyć się, jak zapanować nad własnymi emocjami.

Jak pomóc dziecku radzić sobie z własnymi uczuciami

Podczas rozmowy z dzieckiem lepiej zadawać pytania otwarte, czyli takie, które nie sugerują odpowiedzi. Zamiast pytać „jak się czujesz?”, lepiej zapytać „co czujesz w tej sytuacji?”, „opowiedz mi co się stało”. Na pierwsze pytanie najczęstszą odpowiedzią jest „dobrze”, zaś gdy sformułujemy pytanie w sposób otwarty, dajemy szansę dziecku wypowiedzenia swoich prawdziwych emocji.

Kolejnym jakże ważnym elementem wspierającym rozwój emocjonalny dziecka, nad którym powinien pochylić się każdy rodzic, jest pomoc w nazwaniu uczuć i zaakceptowaniu ich. Rodzicom przychodzi często z trudnością zaakceptowanie uczuć dziecka, ponieważ nie są w stanie zaakceptować swoich. Przed rozmową z dzieckiem, warto się zastanowić, czy sami dajemy sobie prawo do odczuwania różnych emocji, czy je wyrażamy czy też tłumimy?

Jeśli nie lubimy jakiejś emocji u siebie, nie zrozumiemy jej u dziecka i nie pozwolimy mu na wyrażenie jej. Dziecko obserwując dorosłych uczy się sposobów rozwiązywania konfliktów, jak zachować się w sytuacjach budzących smutek bądź złość. To rodzic staje się dla niego przykładem.

Należy pamiętać, że akceptacja uczuć dziecka nie zakłada przyzwolenia na działanie pod ich wpływem. Przeżywanie złości nie jest tożsame, z destruktywnym zachowaniem pod jej wpływem. Uczmy dziecko przestrzegania zasad oraz sposobów radzenia sobie ze wszystkimi ogarniającymi je uczuciami, w sposób który nie wyrządzi nikomu krzywdy.

Każde uczucie ma swoją specyficzną wartość i wszystkie emocje są bardzo ważne, nie należy ich dzielić na dobre i złe, ponieważ gniew sam w sobie nie jest zły. Niewłaściwa może być reakcja rozzłoszczonej osoby.

Rozpoznawanie nieprzyjemnych uczuć pomaga nam współodczuwać z innymi ludźmi, gdy oni je przeżywają, a także na zasadzie kontrastu pomagają nam cieszyć się przyjemnymi uczuciami.

Małe dzieci przejawiają silne emocje za pomocą ciała. Jeżeli nie mają możliwości wyrażania swoich uczuć, tłumią je w sobie i zaczynają przejawiać różnego rodzaju zaburzenia somatyczne (problemy ze spaniem, trawieniem, bóle, problemy skórne, nadmierną ruchliwość). Jeśli nie nauczymy dzieci rozpoznawania swoich emocji i wyrażania ich słowami, sprawimy, że staną się dorosłymi, którzy reagują objawami fizycznymi w obliczu doznawania emocji.

Gdy dziecko jest smutne, próba odwracania jego uwagi i pocieszania będzie prowadzić jedynie do tuszowania problemu na moment. Przy podobnej sytuacji w przyszłości dziecko nie będzie nadal potrafiło poradzić sobie z własnymi uczuciami, a nie zawsze będzie przy nim obecny rodzic. Im prędzej nabędzie tę umiejętność, tym łatwiej będzie mu oceniać w przypadku kolejnych, podobnych zdarzeń, jak powinno zareagować.

Również nie należy narzucać dziecku „przyjemnych” emocji, jeśli przeżywa w tym momencie te „nieprzyjemne”. Każdy posiada całą gamę uczuć i emocji, ono także. Niektórzy rodzice, gdy ich pociecha czuje stratę, smutek, starają odwrócić jego uwagę i kompensują trudne wydarzenie poprzez zakup nowej zabawki, czy zapewniają jakieś inne atrakcje. Odcinając dziecko od jego prawdziwych uczuć, nie pomagamy mu w radzeniu sobie z nimi, lecz sprawiamy, że w przyszłości maluch nie będzie w dobrym kontakcie z nami, a tym samym nie budujemy w nim zachowań empatycznych względem siebie i innych.

Pod żadnym pozorem nie należy wyśmiewać, krytykować i oceniać dziecka. To bardzo obniża jego poczucie własnej wartości! Rodzicu, jesteś jego autorytetem, więc Twoje reakcje na jego problemy są szczególnie ważne. Podważanie lub nawet żartowanie z nich, nie tylko nie pomoże uporać się z tym, co czuje, a zamknie je dodatkowo i sprawi, że poczuje się poniżone i nieufne. Zdarzenia takie mogą wywrzeć na nim błędne przeświadczenie, że każda forma okazania emocji, również tych pozytywnych, jest słabością, która obróci się przeciwko niemu. Wkraczanie w dorosłość z takimi poglądami to gotowy przepis na trudności w budowaniu i nawiązywaniu relacji z innymi osobami.

Na nasz wrodzony potencjał do posiadania uczuć, ich rozumienia i używania w najwcześniejszych latach życia, wpływa najbliższe otoczenie.

To dom rodzinny dziecka staje się przewodnikiem w skomplikowanym świecie doświadczanych przez nie uczuć. To od nas nasze dzieci uczą się, jak radzić sobie z własnymi emocjami: jak odreagowywać złość, przełamywać strach, czy przeżywać smutek.

Dlatego, Drogi Rodzicu /Opiekunie,

Słuchaj dziecka z czułością i empatią. Stwórz atmosferę, w której wyrażanie uczuć jest czymś pożądanym. Odłóż na czas rozmowy wszystkie inne zajęcia i zaangażuj się w pełni w rozmowę z dzieckiem. Tylko taki kontakt ma prawdziwą wartość. Nie oczekuj od kilkulatka, by zawsze wiedział, co czuje, ani umiejętności kontrolowania emocji w różnych sytuacjach. Jeśli dziecko poczuje się zrozumiane, najczęściej samo będzie potrafiło sobie pomóc. Pomóż dziecku nazwać uczucia i zaakceptować je.

Pamiętaj, dziecko jest szczęśliwe, gdy Ty Rodzicu jesteś szczęśliwy i to okazujesz. Okazując uczucia i emocje, rozmawiając na ich temat, rozwijasz u dziecka poczucie własnej tożsamości.

Poniżej znajdą Państwo ciekawe pozycje książek o emocjach, które mogą okazać się pomocne podczas rozmów z dzieckiem:

Libby Walden, Jones Richard, „Uczucia”

Llenas Anna, „Kolorowy potwór”

Quintero Armando , Somá Marco, „Nie trzeba słów”

Esteve Pujol, Bisquerra Alzina Pons Rafael, „Wielka księga emocji”

Brenifier Oscar, „Uczucia co to takiego?”

Stark Ulf, „Cynamon i Trusia. Wierszyki o złości i radości”

Kołyszko Wojciech, Tomaszewska Jovanka, „Garść radości, szczypta złości”

Berendt Joanna, Ryfczyńska Aneta, „Przyjaciele Żyrafy. Bajki o empatii”

Wechterowicz Przemysław, Dziubak Emilia, „Uśmiech dla żabki”

Wechterowicz Przemysław, Dziubak Emilia „Proszę mnie przytulić”

McBartney Sam, Jeram Anita, „Nawet nie wiesz, jak bardzo Cię kocham”.

Opracowanie:

mgr Monika Banasik

Bibliografia:

Goleman D., Inteligencja emocjonalna, Poznań 2014.

Matczak A., Zarys psychologii dla nauczycieli, Warszawa 2003.

Kolibowska J., Inteligencja emocjonalna, 2013.

Hurlock E.B., Rozwój dziecka, Warszawa 1985.

SUPERMOC KSIĄŻKI, CZYLI WPŁYW CZYTANIA
NA ROZWÓJ DZIECKA

Drogi Rodzicu,

czytanie to wielka przyjemność, ale i nauka wpływająca na rozwój Twojego dziecka. Rozbudzenie w dzieciach zainteresowania książką zanim pójdą do szkoły stanowi fundament ich przyszłego sukcesu. Dlatego warto czytać swoim pociechom już od urodzenia. Dziecko nie do końca rozumie znaczenie wszystkich słów, ale słyszy Twój głos i intonację, czuje rytm wypowiadanego tekstu i płynące z niego emocje - dzięki temu rozwija się intelektualnie i społecznie. Zobacz, jakie korzyści przynosi Wam wspólna lektura zapoznając się z treścią poniższej prezentacji.

SUPERMOC KSIĄŻKI

Serdecznie zapraszam,

mgr Marlena Ziaja

Jednym z kluczowych obowiązków nauczycieli i rodziców podczas przygotowywania dziecka do podjęcia nauki w szkole podstawowej jest kształtowanie rozwoju emocjonalno-społecznego. Zapraszamy do zapoznania się z treścią prezentacji zamieszczonej w poniższym linku. Zawarte zostały w niej przykłady, jak można pomóc dziecku nabyć i rozwijać umiejętności związane z rozpoznawaniem i rozumieniem stanów emocjonalnych człowieka.

NAUKA EMOCJI

mgr Elżbieta Szmyd